باتری های قابل شارژ که به عنوان سلول های ثانویه یا باتری نیز شناخته می شوند، نوعی باتری الکتریکی هستند که می توانند بارها شارژ شوند، در بار تخلیه شوند و بارها شارژ شوند. برخلاف سلول های اولیه که تنها یک بار می توانند پس از واکنش های شیمیایی که باعث مرگ آنها از مواد تولید کننده جریان می شوند، استفاده شوند، این سلول های ثانویه را می توان از طریق شارژ بازیافت کرد تا قابلیت ذخیره انرژی آنها را بازیابی کند. به دلیل این ویژگی، آنها برای استفاده در مواردی مانند تلفن های همراه (سلولار)، رایانه های لپ تاپ یا وسایل نقلیه الکتریکی که به منبع تغذیه معمولی نیاز دارند، بسیار راحت و مقرون به صرفه هستند.

فناوری باتری قابل شارژ مبتنی بر تغییرات شیمیایی برگشت پذیر است که در داخل هر سلول اتفاق می افتد. هنگامی که یک جریان الکتریکی خارجی در حین شارژ از سلول عبور می کند، باعث می شود که این واکنش ها خود را معکوس کنند و انرژی شیمیایی را به اختلاف پتانسیل الکتریکی در الکترودها تبدیل کنند و در نتیجه آن را به عنوان شارژ در دستگاه ذخیره کنند. در هنگام تخلیه، این انرژی ذخیره شده دوباره برای تامین برق دستگاه های متصل رها می شود.

باتری های لیتیوم یون (لیتیوم یون)، هیدرید نیکل متال (NiMH) و باتری های سرب اسیدی از رایج ترین انواع باتری های قابل شارژ هستند زیرا مزایای مختلفی را از نظر عملکرد و زمینه های کاربرد ارائه می دهند.

محبوبیت باتری های قابل شارژ عمدتا به دلیل مزایای زیست محیطی و همچنین کارایی اقتصادی آنها افزایش یافته است. با اجازه استفاده مجدد متعدد در هر چرخه عمر مورد، آنها به طور چشمگیری تعداد واحدهایی را که باید تولید و دفع شوند، کاهش می دهند، در نتیجه اثرات زیست محیطی مرتبط با مدیریت زباله برای سلول های مصرف شده را به حداقل می رسانند. علاوه بر این، با این امکان که کاربران بتوانند به طور مکرر چنین منابع تغذیه ای را در طول زمان شارژ و دشارژ کنند، این امر هزینه های کلی متحمل شده توسط افراد یا مشاغل را کاهش می دهد، از این رو به گزینه جذاب تری تبدیل می شود، به عنوان مثال، برای دستگاه های الکترونیکی قابل حمل مدرن که نه تنها به عنوان سلول های اولیه بلکه در صورت نیاز بیشتر در هنگام خاموشی و غیره، برق پشتیبان نیز عمل می کنند.